Όταν δεν πηγαίνω να ψηφίσω, γυρίζω την πλάτη στο κατάντημα και στη βρωμιά του πολιτικού κατεστημένου των κομματικών παρατάξεων.
Είναι η πρώτη δικαιολογία που μπορεί να επικαλεστεί κάποιος για να επιχειρηματολογήσει υπέρ της δικής του αδιαφορίας. Κατακρίνει το σύστημα, τις σάπιες δομές του, το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου και συνδικαλισμού στα πανεπιστήμια που οδηγεί τους φοιτητές στην άρνηση και την αποχή. Αλήθεια, πόσο καθίσαμε να σκεφτούμε ότι με τη στάση αυτή όχι μόνο δεν βάλλουμε εναντίον του συστήματος, αλλά αντιθέτως το υποστηρίζουμε και το τροφοδοτούμε ακόμη περισσότερο καθώς αφήνουμε ελεύθερο το πεδίο στους τυφλούς υποστηρικτές, στη μειοψηφία, να αποφασίζει.
Και να πάω να ψηφίσω, δεν ξέρω τι θα ψηφίσω αφού όλοι είναι το ίδιο χάλια, δεν με εκφράζει κανείς.
Άλλη μια δικαιολογία που επικαλούνται οι φοιτητές όταν δεν ψηφίζουν. Είναι συνέχεια της πρώτου μύθου, με τη διαφορά ότι βάζει την καλή θέληση του φοιτητή να ψηφίσει, αλλά με απογοήτευση διαπιστώνει ότι δεν τον εκφράζει κανείς και δεν ψηφίζει κανέναν. Η απάντηση είναι απλή: Μίλησες με τους εκατοντάδες υποψήφιους; Απαίτησες να μάθεις το πρόγραμμα και τις θέσεις τους, τις προτάσεις και τα οράματά τους; Αν λοιπόν τα δικά σου οράματα είναι διαφορετικά, γιατί δεν κατεβαίνεις και εσύ στις εκλογές μακριά από πολιτικά μαντριά, είτε μέσω μιας ανεξάρτητης παράταξης είτε ως ανεξάρτητος υποψήφιος σε πολιτική παράταξη;
Ό,τι και να ψηφίσω όλο οι ίδιοι βγαίνουν και δεν αλλάζει τίποτα. Άρα δεν πάω να ψηφίσω.
Αυτό κι αν είναι κακή δικαιολογία. Η εκλογική δύναμη είναι συγκεκριμένη. Έχουμε σκεφτεί πόση διαφορά θα είχαν τα αποτελέσματα, αν οι φοιτητές ήταν περισσότερο συνειδητοποιημένοι, πολιτικά ώριμοι και μορφωμένοι, μα πάνω απ’ όλα ενεργοί; Και δεν εννοώ αλλαγή στη βάση των παρατάξεων. Η αλλαγή θα επέλθει, στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων και των κριτηρίων επιλογής του υποψηφίου που θα ψηφίσουμε.
Δεν με νοιάζει ποιος θα βγει, το ίδιο μου κάνει. Κοιτάω τη δουλειά μου και δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά γιατί είναι βρώμικα.
Δυστυχώς είναι ο βασικός λόγος που δεν πάει κάποιος φοιτητής να ψηφίσει . Παρουσιάζει την πολιτική ασθένεια των ημερών μας. Παρουσιάζει το ατομικό και ίδιον συμφέρον, ως το υπέρτατο αγαθό, με τον φοιτητή να δικαιολογείται λέγοντας: Να κάνω τη δουλειά μου, να τελειώσω, και να μην ασχοληθώ ποτέ με σας.
Βλέπουμε όμως πόσο αδιέξοδη είναι αυτή η πράξη και σκέψη στην καθημερινότητά μας. Με τον καθένα να κοιτά το Εγώ του,αδιαφορώντας για το γενικό καλό και σύνολο. Όλα καλώς ή κακώς μας επηρεάζουν. Και όταν αποφεύγεις μια μάχη, στο τέλος σίγουρα θα τη δώσεις για κάποιο προσωπικό θέμα που σε αφορά και σε επηρεάζει στη ζωή σου αλλά θα είναι αργά και το αποτέλεσμα θα έχει κριθεί. Πόσες φορές δεν είδαμε οι φοιτητές μετά από μακροχρόνιες καταλήψεις να πηγαίνουν μαζικά να ψηφίσουν, όχι την καλύτερη παράταξη, αλλά αυτή που τους εκφράζει το συμφέρον, στη προκειμένη περίπτωση την παράταξη που είναι κατά της κατάληψης. Γιατί μπροστά στο ατομικό συμφέρον είναι ικανός να πατήσει επί πτωμάτων, να γίνει ηθικός αυτουργός μιας ανείπωτης παρακμής στα ελληνικά πανεπιστήμια και να συνεχίζει να παραμένει βουβός, κοιτάζοντας τον εαυτό του
Και τι θα γίνει; Θα βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα; Το θέμα δεν είναι ποιος θα το κάνει, αλλά το ποιος θα το προσπαθήσει. Και σ’ αυτή την προσπάθεια είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε όλοι αλληλέγγυοι, ο καθένας απ’ το δικό του μετερίζι, προκειμένου να κάνουμε ένα βήμα μπροστά σαν οικογένεια, σαν πανεπιστημιακή κοινότητα, σαν κοινωνία.
Παρακαλώ να σχολιάσεται το θέμα είναι σημαντικό να εκφράζει ο φοιτητής την άποψη του οποια και αν είναι αυτή
Η τρόικα ξαναέφτασε με νέα πακέτα μέτρων. Η κυβέρνηση πρόκειται να καταθέσει ένα νομοσχέδιο το οποίο ουσιαστικά αποτελεί την αρχή του τέλους της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Καταργεί τον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των πανεπιστημίων και επιβάλλει μια μορφή διοίκησης στην οποία έχουν κυρίαρχο ρόλο διορισμένοι μάνατζερς, συγχωνεύονται σχολεία, σχολές και τμήματα και βάζοντας αξιολόγηση στα πανεπιστήμια ανά τριετία ουσιαστικά θα αναγκάσει το πανεπιστήμιο να αναζητήσει πόρους από ιδιώτες.Παράλληλα με αυτούς τους σχεδιασμούς, υπάρχουν και οι σχεδιασμοί των καταπιεζόμενων, τα σχέδια και οι κινήσεις όσων δεν αντέχουν άλλο και αντιδρούν.Τεράστια αναντιστοιχία στο μπλόκ των αντιστάσεων αποτελεί το κλίμα στα πανεπιστήμια που σε καμία περίπτωση δεν προετοιμάζει για τον αγώνα που σύντομα θα καλεστούμε να δώσουμε. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για αυτή την κατάσταση έχουν οι παρατάξεις ΠΑΣΠ – ΔΑΠ οι οποίες είτε αποπολίτικοποιούν μιλώντας για κινδυνολογίες είτε παίρνοντας ρόλο Πρετεντέρη στις σχολές παράγουν έργο αντίδρασης. Ουσιαστικά θέλουν να μην κινείται φύλλο μέσα στο πανεπιστήμιο, φέρνοντας κλίμα πάρτυ και εκλογών την ώρα που η κ.Διαμαντοπούλου μας φέρνει ένα πανεπιστήμιο που δεν θα χωρά σκέψη, φώνη ,αγώνες.Συγκεκριμένα, η ΠΑΣΠ, συμμετείχε στον στημένο διάλογο της κυβέρνησης για την παιδεία την ίδια στιγμή που στα αμφιθέατρα επιδεικνύει ένα ψεύτικο αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Στην ίδια γραμμή κινείται και η ΔΑΠ η οποία υποτίθεται ότι παίζει το ρόλο της αντιπολίτευσης μέσα στο πανεπιστήμιο αλλά πρόκειται ουσιαστικά για μία φοιτητική παράταξη δίχως ίχνος πολιτικού λόγου και σεβασμό προς τα συλλογικά συμφέροντα των φοιτητών. Επιπλέον, η ΔΑΠ τάσσεται υπέρ της κατάργησης του ασύλου το οποίο, όπως ισχυρίζεται, αποτελεί παρωχημένο θεσμό και προτείνει την φύλαξη του πανεπιστημίου από security.Οι μεν επικαλούνται τις “αξίες” τους και οι δε τις “ιδέες" τους (αφίσα ΠΑΣΠ – ΔΑΠ), που αυτές σε καμία περίπτωση δεν συμβαδίζουν με τα συλλογικά συμφέροντα της κοινωνίας και πρέπει να κατακρίνονται και να απομονώνονται. Τέτοιες λογικές δεν χωράνε σε ένα πανεπιστήμιο που οφείλει να παίζει το ρόλο πυροδότη κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων. Φυσικά όλα ξεκινούν από τις γενικές συνελεύσεις που φροντίζουν «επιμελώς» να μην γίνονται, περνώντας κλίμα απογοήτευσης και αδιαφορίας. Δεν χρειαζόμαστε άλλα παπαγαλάκια! Ενάντια σε τέτοιες φώνες να υψώσουμε τοίχος και την ώρα που η κοινωνία βράζει να δώσουμε τον αγώνα μέσα στις σχολές για να ενωθούν όλοι όσοι δεν θέλουν ενα πανεπιστήμιο-επιχείρηση, μια κοινώνια χωματερή δυστυχίας. Ήρθε η σειρά μας..
ΑπάντησηΔιαγραφή